Nikt ich nie lubi i ja nie jestem tu wyjątkiem. Po weekendzie zawsze właśnie tego dnia rozsypuje się worek z problemami, jakby każdy z interwencją czekał właśnie na poniedziałek. Telefony dzwonią dosłownie bez przerwy. Jak już uda nam się ten dzień przeżyć, następny jest lżejszy, niesie mniej atrakcji i problemów. 

Fundacja pracuje równo, systematycznie, zespoły robocze ustalają łapanki, przyjęcia kociąt, zabiegi sterylizacyjne. Pełna mobilizacja przedzmiowa!

Za chwilkę, za moment zrobi się spokojniej, nie będzie kociąt, odpoczniemy. 

Teraz jednak pracujemy pełną parą, a do tego doszła jeszcze edukacja. Minął wrzesień, więc nastąpiła stabilizacja w placówkach oświatowych, sympatycy Fundacji  zaczynają umawiać zajęcia by uatrakcyjnić dzieciom czas i wesprzeć naszą Fundację.

Myślałam naiwnie, że wreszcie mam trochę spokoju. Nastąpiło ożywienie w adopcjach, koty kalekie mają swoich opiekunów, powiało nudą...

- W czym problem?

- W sumie w niczym - pada odpowiedź - tylko to kolejna trudna adopcja.

- Chciałam tylko zgłosić, że ją przyjęłam do Fundacji.

- I bardzo dobrze - pochwaliłam Jaśminę zwaną pieszczotliwie Jaśką.

 

Każda wolontariuszka darzy ogromną sympatią tą niepokorną, nietuzinkową ale bardzo oddaną bezdomnym i Fundacji kobietę.

Żelazną ręką ale z ogromnym wyczuciem zarządza i rozwija filię w Piotrkowie, stabilność i perfekcyjność to wypadkowa jej działań ale i umiejętności współpracy z ludźmi a młodzieżą szczególnie.

 

Moja odpowiedź była raz natychmiastowa i krótka:

- Kiedyś Cię zabiję.

- Wiem... Mam świadomość - grzeczniutko napisała moja Anka. 

Nie mogłam nie pomóc. Kociak około czteroletni, ewidentne chore oko wymagające operacji, przebywa gdzieś w Brzezinach, jakiejś dziwnej lecznicy, gdzie trzymają go już któryś dzień w klatce łapce... Czy słyszał tam ktoś o kulturze pracy? O stresie, który odczuwają dzikie koty w środowisku dla siebie obcym, a już szczególnie w lecznicy, gdzie mają kontakt z innymi zwierzakami? Jak bezdusznie został potraktowany kot wymagający opieki, spokoju, ciszy! Postawili go, biedaka, w kącie, jak kosz na śmieci!

 

I tym sposobem Maciek przybył do Łodzi. Zaopiekowała się nim Przychodnia Zwierzętarnia. Został wykastrowany przy okazji operacji oka i dalszą rehabilitacją i socjalizacją zajmie się jego dotychczasowa opiekunka. Fundacja tylko czuwała nad przebiegiem interwencji no i, taki mały drobiazg, pomogła finansowo. 

 

Wkleiła post z prośbą o pomoc dla kotki parkingowej i jej dwójki kociąt. Dyskusje i dywagacje na temat zorganizowania interwencji ucięłam krótko, bo pora raczej nie była stosowna do jakichkolwiek ustaleń bądź decyzji. Rano rozdzieliłam zadania i dzięki skuteczności Karoliny w roli kociego łapacza, zostałam bogatsza o dwa kalekie kociaki, ale o nich opowiem przy innej okazji.

 

Nie było mi dane zaznać spokoju. 

Zadzwoniła Małgorzata z informacją, że pan od Temidy zgłasza jeszcze jedno kocię wymagające pomocy, którego jedno oko także wymaga zabiegu. Myślałam , że mi się to śni, a jednak nie! Kompletnie nie wiem dlaczego korowód kocich kalek podążał do Kociej Mamy.

 

- Ania, czy nie masz dla mnie litości!? Jeszcze i Ty! Dzwoń, proszę, do Asi do Psa czyli kota, to jedyna pusta lecznica.

- Asia przyjmie maluchy ale po weekendzie, ma plany wyjazdowe - raportuje po chwili Ania.

- Wyślij jej proszę zdjęcie chorego kociaka i zadzwoń po 10 minutach, zobaczymy co powie.

- Jesteś tego pewna, Szefowa?

- Ania, nie mam innego wyjścia! Jak zobaczy te oczy, nie odmówi, najwyżej mnie zabije. Wysyłaj sms i dzwoń! Szkoda czasu!

 

 

W przypadku moim i dziewczyn z Kociej Mamy słowa "na początku bezdomne koty mają tylko nas" to nie pusty frazes.

My dla nich zrobimy wszystko, złamiemy panujące schematy, wystawimy się na krytykę, zmienimy panujące dotąd zasady, bo łączy nas miłość do nich i troska, by zapewnić im dobry los. 

 

Wpis: 27.10.2014