Kocia Mama dopiero rozpoczęła formalną działalność, więc uczyłam się jak być menadżerem, szukać form zarobku i zjednywać darczyńców oraz sponsorów, ale w sobie właściwy sposób, zachowując kompletną niezależność i bezkompromisowość w kwestiach regulujących pracę Fundacji.

Nie ryzykuję, nie szarżuję, nie działam pochopnie, nie piszę scenariuszy bez rzeczowego poznania tematu. Zawsze tak jest, że nietypowe interwencje staram się przeprowadzić z tymi wolontariuszkami, których praca ociera się o te właśnie problemy. Powód prosty, powtarzam im od lat: uczcie się, wieczna nie będę, ktoś musi po mnie o koty dbać. 

Romantyzm, empatia, analityczne i pragmatyczne zachowanie czynią ze mnie szefową, która stwarza płaszczyznę do wyjątkowych zadań.

 

Typowa sytuacja w Fundacji.

Dziewczyny wiedzą, że jestem skarbnicą kociej wiedzy, znam środowisko, typowe dla różnych organizacji zachowania, kiedy chcą się upewnić, rozwiać wątpliwości czy potwierdzić domysły zwracają się do mnie.

Tym razem jednak nazwisko pani opiekunki dość licznego stada, bo aż 25 mruczków było mi kompletnie  obce, to wyjątkowa sytuacja.

Renatka  otrzymała zadanie:

- Przygotuj grunt, czyli zbierz istotne dla nas informacje, ile jest kotów, w jakim wieku, jaki jest ich stopień  socjalizacji z człowiekiem, adres, telefon, i umów proszę spotkanie. 

 

Po kilku dniach wróciłam do tematu: 

- Wiesz coś konkretnego?

- Nic, tylko ile jest kotów.

- No cóż, zaraz się wszystko wyjaśni.

Podałyśmy Natalii adres i pojechałyśmy na rekonesans. 

 

W samochodzie przypominałyśmy sobie rozmaite podobne interwencje. Ja oczywiście opowiadałam śmieszne przypadki, kiedy to na przykład siedziały kocięta z matką w piekarniku, bo w niezwykle malutkim mieszkanku żyła pani z 18 kotami, albo jak pojechałam po kotkę matkę z dziećmi aż do Pajęczna i gdy już miałam się żegnać, pani zapytała:

- Co z kocurem ojcem?

-Jak to co? - zapytałam lekko zdziwiona - Wykastruje pani go i niech tu zostanie.

Na co kobita zalała się łzami:

- Pani Izo, to nieludzkie! Te koty się kochają! To jest rodzina!

- Nie mam dodatkowego kontenera - jeszcze próbowałam negocjacji.

-Nie szkodzi, on się zmieści z kotką !

Poddałam się. Całą drogę powrotną zerkałam kompletnie zdezorientowana jak oba koty, On i Ona grzecznie wtulone w siebie spały. Dzieciaki, trzy smarki, czując spokój rodziców siedziały jak trusie.

Byłam w szoku, pierwsze raz ratowałam zakochane koty, normalnie kocie love story. Do adopcji poszły oczywiście w parze, jako zakochane koty.

- Czy mogę zobaczyć koty? - zapytałam

- Tak, tędy proszę.

Kiedy weszłam do domu, wszystko się wyjaśniło.

Czuję się jak w kocim przedszkolu: kuwety pod ścianą ,koszyki, zabawki, drapaki i kolorowe legowiska.

- Wie pani, starałam się sama zapanować... - popatrzyła uważnie, czy wiem, co chce mi przekazać.

- Proszę się nie tłumaczyć, wszystko rozumiem, mogła przecież pani je utopić...

 

- Jak jest chora, to tym bardziej Szefowa nie zostawi.

- Dowiem się co jej dolega? - interweniowałam.

- Ma przepuklinę, trzeba operować.

- Zatem jej miot jedzie jako pierwszy - zadecydowałam po czym nie zostawiając czasu na reakcję zadzwoniłam do Perełki i umówiłam dla siódemki wizytę. 

- Kolejne  osiem mruczków proszę zawieźć w poniedziałek do Filemona.

- Pani zawsze tak szybko pracuje? - zpytała lekko zszokowana opiekunka
- Z nad czym się tu zastanawiać?!

 

Już prawie wychodziłam, kiedy Natalka zwróciła uwagę na górę lodówki.

- A te kotki to co? Jaki ma pani na nie pomysł? - zapytałam wskazując buraskę śpiącą na oknie i dwa zjawiskowe cuda patrzące na mnie z lodówki.

- Ta Bura to ich matka, ma niecałe dwa lata, wyjątkowo miła i łaskawa, a trikolorki to jej córki, zeszłoroczny miot, którego nie udało mi się wydać, kończą  9 miesięcy właśnie. Jest i czwarta kotka, ale bardzo nieufna.

Popatrzyłam na panią figlarnie.

- Moja droga, jeszcze z Matką Naturą nikt nie wygrał, każdy szuka miłości mimo różnych konsekwencji.

Na pożegnanie dobiłyśmy targu, że jeszcze te trzy łagodne po zabiegu przyjmę do adopcji.

 

 

Wpis: 7.06.2016