Tym razem będzie nietypowo.
Zaczęło się od dziwnego telefonu Jaśminy:

- Iza, jest szkoła chętna na zajęcia edukacyjne, ale to będzie trudny klimat, nie wiem czy chcesz się wikłać?
- Jaśmina, jaśniej proszę, spokojnie, rozwiń może temat, przybliż mi swoje obawy, nie jestem wróżką przecież, nie czytam w Twoich myślach.

Jaśmina zaczyna wywód:

- Kobieta, która nas zaprasza,  to kociara straszna, może nas potem zarzucić prośbami by przyjąć jakieś futra albo oczekiwać mojej dyspozycyjności, a masz przecież świadomość,  jaki mam kocioł zajęciowy, a do tego jeszcze nauczanie indywidualne, kilka kółek pozalekcyjnych, które prowadzę. Obawiam się, że mogę zwyczajnie nie mieć czasu...

Zawiesza głos, czeka na moją opinię.
- Nie wymyślaj, umawiaj zajęcia. Zbadamy temat i zobaczymy, jakie to jest środowisko.

No i się zaczęło! Wpadłyśmy po uszy, wszystkie urzeczone atmosferą i klimatem tejże szkoły. W Łodzi miałyśmy już swoje hasło: "Dziewczyny, Iwona nas zaprasza na zajęcia", bo po pierwszym spotkaniu poszły w kąt wszelkie konwenanse i czułyśmy jakbyśmy się z tą wielką kociarą znały od lat. Swój swego wypatrzy, złapie i nie odda! Tak wygląda fajna znajomość, a Iwona jest cudowna: bezpośrednia, szalenie komunikatywna i bardzo opiekuńcza wręcz wylewna.

Nie miałam problemu by zgromadzić skład, bo każdy jechał chętnie. Jaśmina przed wizytą Szefowej w filii przeglądała karty ocen młodych wolontariuszy mówiąc: Ty nie idziesz - dwóję masz z matematyki, Ty masz słabą notę z biologii, Ty masz dwie jedynki z chemii - poprawicie oceny, będziecie edukować! Nie chcę słuchać wymówek Szefowej, że latacie na edukację, a oceny są kiepskie. To wstyd dla całej lokalnej ekipy!

I tym sposobem, bez krzyku i kary, młode kadry fundacyjne były motywowane do nauki. Wstyd przed Szefową był gorszą wizją niż brak tygodniówki czy zakaz pójścia na dyskotekę. Takiego zachowania doczekałyśmy się w Fundacji, pięknie!